20 jaar Dahab

door José Hoeflaken (reacties: 5)

Wonen waar anderen vakantie vieren

20 jaar Dahab

Dit jaar ben ik alweer twintig jaar in Dahab. Ik kan het me nauwelijks voorstellen en toen ik in 2000 voor het eerst naar Dahab kwam al helemaal niet. De jaren zijn voorbij gevlogen of, om met Monty Python te spreken: Zoom! What was that? That was your life, mate! Tijd om even stil te staan, terug te blikken en vooruit te kijken.

Een nieuw leven

Het is begin april van het jaar 2000 als ik laat in de avond aankom bij Inmo Divers Home. Het hotel is verlaten, alleen de receptionist is nog wakker. Hij heet me welkom, pakt mijn koffer en loopt met me mee naar de overkant van de straat, naar het staffhouse . Ik volg hem de trap op en hij opent de deur van de kamer die vanaf nu mijn thuis is.

Aan de overkant van de hal gaat een andere deur open en ik hoor iemand zeggen: “Jij moet José zijn, welkom in Dahab.” De eerste persoon die ik ontmoet, op de receptionist na, is de Nederlandse Manon, zij is een paar weken eerder naar Dahab gekomen en werkt overdag als receptioniste bij Inmo Divers Home.

En zo begint mijn avontuur in Dahab en mijn nieuwe leven als duikinstructeur.

Toeval bestaat niet

Mensen vragen vaak hoe ik terecht ben gekomen in Dahab. Voor het verhaal zou het leuk zijn als ik iets zou kunnen vertellen over een jarenlange droom die eindelijk in vervulling gaat of een mysterieuze samenloop van omstandigheden die mij naar deze bestemming brengt. Maar niets van dat alles, het is gewoon toeval, het had net zo goed een andere plaats kunnen zijn.

Of is het toch geen toeval en is de samenloop van omstandigheden mysterieuzer dan ik destijds vermoedde? Feit is dat ik absoluut niet van plan ben om naar Egypte te gaan als ik in februari 2000 tijdens de Duikvaker Mo ontmoet, de eigenaar van het hotel waar ik een paar maanden later als duikinstructeur zal werken. Het korte gesprek dat ik met hem voer is meer uit beleefdheid. Hij is op zoek naar een Nederlands sprekende duikinstructeur en ik ben op zoek naar een baan in het buitenland.

Eigenlijk heb ik Spanje in gedachten als nieuwe werkplek. Ik hou van de Spaanse taal, het is Europa, makkelijk bereikbaar en bovendien ben ik gek op tapas. Maar de contacten die ik daar heb lopen allemaal op niets uit. Dan krijg ik op een dag, totaal onverwacht, een email van Ingrid, de vrouw van de Egyptische hoteleigenaar. Ze vraagt me of ik nog belangstelling heb voor de baan bij haar duikcentrum. Zo ja, dan kan ik per 1 april beginnen.

Inmo Divers Home

Voor het eerst ga ik op zoek naar informatie over Inmo Divers Home, het ziet er eigenlijk best leuk uit, leuker dan ik me had voorgesteld. Verder bedenk ik me dat er in de Rode Zee waarschijnlijk meer te zien is dan in de Middellandse Zee. Bovendien is het water een stuk warmer, ook niet onbelangrijk voor een koukleum als ik. Dan is de beslissing snel genomen, het ticket geboekt en de koffer gepakt.

Vanaf de eerste dag voel ik me prettig in Dahab. Ik heb leuke collega’s bij het duikcentrum, het plaatsje is klein, overzichtelijk en geeft me alles wat ik nodig heb. Het rif is prachtig, de gasten vriendelijk, mijn leven is in orde.

Samen opnieuw beginnen

Ik vermoedde destijds niet dat ik twintig jaar later nog steeds in Dahab zou zijn. De eerste jaren sta ik met mijn ene been in Nederland en het andere in Egypte en wissel mijn baan als duikinstructeur af met mijn oorspronkelijke beroep van bibliothecaris.

Dat gaat heel lang goed. Totdat ik het gevoel krijg dat ik een keuze moet maken. Zeker wanneer Chris in mijn leven komt en onze lange afstand relatie Duitsland – Nederland begint te knellen. Er zijn drie opties: Chris komt naar Nederland, ik ga naar Duitsland of we gaan samen ergens anders heen.

De eerste twee opties vallen al snel af omdat we ons allebei geen voorstelling kunnen maken van een leven in elkaars land. De derde optie spreekt ons het meeste aan, en zo vertrekken we in 2004 samen naar Dahab voor een nieuw begin.

Sea More Travel

Achteraf gezien zijn we die eerste tijd Digital Nomads avant la lettre. Ik werk voor een Nederlandse literatuurwebsite en Chris krijgt nog regelmatig opdrachten van zijn vroegere baas in Duitsland.

Als we in 2005 besluiten ons eigen bedrijf Sea More Travel te beginnen verandert dat. We hebben het druk met onze gasten. Duiken, lesgeven, de dagelijkse planning, veel persoonlijk contact. Er is geen tijd meer voor online werk. Ons reisbedrijf loopt goed, we groeien langzaam groter en na een paar jaar hebben we het zelfs zo druk dat we besluiten iemand te vragen om ons werk uit handen te nemen.

Ook verhuizen we van ons piepkleine appartementje in Mashraba naar een vrijstaand huis met een tuin in Asalah, de oorspronkelijke Bedoeïenenwijk van Dahab.

 

Dierentuin

Het duurt niet lang of het eerste huisdier, Fritzi, een grijze, langharige poes, wandelt ons leven binnen. Voor een dierenliefhebber is het bijna onmogelijk om in Dahab zonder huisdieren te blijven, het gebeurt gewoon, of je wil of niet. Ook wij ontsnappen er niet aan en onze dierentuin groeit. Fritzi krijgt twee kittens waarvan een, Ozzy, nog steeds bij ons is.

Na een avondje voetbal kijken (lang verhaal) is daar opeens hond Sarah, een 6 maanden oude Baladi, Rottweiler, Labrador mix die haar vriendinnetje Buffy meeneemt. Wat doe je als je tijdens het uitlaten een nestje puppies vindt met de vergiftigde moeder daar niet ver vandaan? Precies, je kunt het niet over je hart verkrijgen om ze daar in de brandende zon te laten verrekken. En dan zijn er nog de straathonden die met oneindig geduld de kans afwachten om een poot tussen de poort te krijgen.

Als ik één ding heb geleerd In Dahab, dan is het grenzen stellen, ook al is dat soms heel moeilijk. Je moet de balans zien te vinden tussen wat je kunt doen, wil doen en hoe ver je wil gaan, puur uit zelfbescherming.

Achtbaan

2010 is een topjaar. De business boomt, Dahab boomt. Er worden hotels gebouwd, nieuwe duikcentra geopend, andere activiteiten krijgen voet aan de grond zoals freediving, kitesurfen, yoga en wellness. Desert retreats zijn ongekend populair… heel Zuid-Sinai zoemt van activiteit.

En dan is het 2011, de Arabische Lente komt ook aan in Egypte. De vette jaren zijn voorbij. In de jaren die volgen verandert onze bedrijfscurve van een mooie opgaande lijn in een soort ontwerp voor een achtbaan waar een pretpark jaloers op zou zijn. Telkens als we ons karretje met veel moeizaam geratel omhoog hebben getakeld volgt de volgende vrije val.

De vrije val volgt altijd op een gebeurtenis die veel aandacht krijgt in de media met uiteenlopende consequenties, van het aanpassen van het reisadvies voor heel Egypte of Zuid-Sinai, tot het stopzetten van vluchten naar Sharm el Sheikh.  Opmerkelijk daarbij is dat de gebeurtenis helemaal niet in Dahab, Zuid-Sinai of zelfs in Egypte plaatsgevonden moet hebben maar bijv. in Taba, Cairo of Tunesië.

Ook de willekeur van de maatregelen is opvallend, het ene land doet zus, het andere zo, de ene luchtvaartmaatschappij besluit halsoverkop alle passagiers terug te halen, de andere vliegt rustig door.

Twee werelden

Zo loop ik op een vroege ochtend in februari 2014 de honden uit te laten als ik een telefoontje krijg van een van onze gasten die met zijn familie in een appartement verblijft. In paniek roept hij dat ze on-mid-del-lijk moeten vertrekken, weet ik dan niet dat de situatie in Zuid-Sinai totaal uit de hand loopt? Het is all over the news.

Ik probeer hem gerust te stellen, zijn vlucht gaat de volgende dag, zo lang kan hij toch nog wel wachten? Maar hij houdt voet bij stuk. Als ik even later de contactpersoon van de luchtvaartmaatschappij bel vertelt ze me dat TUI Nederland inderdaad heeft besloten alle gasten uit Sharm el Sheikh terug te halen, dus ook deze familie. De aanleiding is de bomaanslag in Taba, een paar dagen eerder, waarbij vier Koreanen om het leven zijn gekomen.

Ik regel de terugtocht en ga naar het appartement waar de familie al druk bezig is met inpakken. De spanning is bijna tastbaar, de laptop met het Nederlandse nieuws wordt angstvallig in de gaten gehouden en voortdurend krijgen ze berichtjes van verontruste vrienden en familieleden. Of ze al onderweg zijn. Ze haasten zich de minibus in en vertrekken met gierende banden richting de luchthaven.

Mohamed, de conciërge van het appartement staat naast me, samen kijken we de bus na. Hij kijkt me vragend aan:
“What happened?”
Ik zeg: “They are afraid.”
“Why?” zegt hij verbaasd.
“Because of Taba” antwoord ik.
“But that’s far away, this is Dahab.”
Om ons heen is het strand leeg, de zon schijnt, iets verderop zwemmen twee jongetjes in zee terwijl een derde probeert zijn kameel over te halen voor een wasbeurt. Mohamed haalt zijn schouders op en loopt naar binnen.

Ik besluit nog even langs een hotel te gaan waar ik gasten heb die ook met TUI zijn aangekomen, maar vanuit België. Ik vind moeder en dochter aan het zwembad waar ze van de zon en een drankje liggen te genieten. Ik vraag hoe het met ze is en of ze iets hebben gehoord over hun terugvlucht. Geen veranderingen, alles zoals gepland. Ik vertel ze wat er zojuist is gebeurd. Ze kijken me verbaasd aan en zijn blij dat ze hun tickets bij TUI België hebben geboekt. Ze moeten er niet aan denken om nu al te vertrekken.

Ambassadeurs voor Dahab

In het begin maak ik me erg druk over deze, in mijn ogen, oneerlijke behandeling van Egypte en Zuid-Sinai. Maar op een gegeven moment maakt deze boosheid plaats voor acceptatie. Er zijn nu eenmaal dingen die je toch niet kunt veranderen.

Ook zie ik dat er mensen zijn die zich niets van de media aantrekken, die zo verknocht zijn aan Dahab dat ze gewoon blijven komen, ieder jaar opnieuw, wat er ook gebeurt. Deze mensen zijn goud waard, voor ons, want zonder hen zou Sea More Travel niet meer bestaan, maar ook voor Dahab, zij zijn de ware ambassadeurs.

To stay or not to stay

Ik krijg ook weleens de vraag of ik ooit heb overwogen om weg te gaan uit Egypte. Zeker heb ik daar wel eens aan gedacht, maar nooit gedaan. Dahab is echt geen paradijs zonder problemen maar voor mij is het een plek waar ik me om verschillende redenen nog steeds thuis voel.

Hier heb ik de vrijheid om te kunnen doen wat ik wil, ik maak deel uit van een gemeenschap die er voor elkaar is als het nodig is, ik ervaar rust en veel ruimte en woon op een plek waar ik in Nederland alleen maar van zou kunnen dromen.

Ik geloof in Dahab als vakantiebestemming, het heeft die mix van kleinschaligheid, authenticiteit en veelzijdigheid. Maar vooral heeft het de zee die zoveel moois te bieden heeft. Of je nu een duiker bent, een snorkelaar of liever op afstand geniet van het water.

Bright new future

Daarom heb ik voorlopig geen verhuisplannen. Nog twintig jaar erbij in Dahab is eerder onwaarschijnlijk, dan ben ik 76, maar hoelang dan wel… ik heb geen idee. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, welke kansen zich aandienen.

Voorlopig geniet ik volop van iedere dag die ik in ons huis in Wadi Beida mag doorbrengen, van het uitzicht over de Golf van Aqaba, de rust en de bergen om me heen.

Ik geniet, ook al is ons karretje sinds twee maanden, na een (te) korte periode van herstel, begonnen aan een nieuwe vrije val. Dit jaar, waarin we het 15 jarige bestaan van Sea More Travel vieren, had ik me natuurlijk anders voorgesteld.

Wereldwijd razen er momenteel heel veel karretjes naar beneden, misschien ook wel dat van jou. Leuk is het niet maar als ervaringsdeskundige weet ik inmiddels dat er niets anders op zit dan je goed vast te houden en de rit uitzitten. Ooit komt het weer goed, dat komt het namelijk altijd.

Ga terug

Reacties

Reactie door Mirjam Duymaer (23-05-2020) |

Leuk hoe je hier even bij stil staat José :) Gefeliciteerd met je 20e / jullie 15e jubileum. Hopelijk tot snel in Dahab!

Reactie door Henk Sommer (28-05-2020) |

Een verhaal met passie, waarvan ik blij ben dat ik een heel klein deeltje heb mogen beleven, wij hopen dat we snel weer je richting op kunnen komen José.

Reactie door Yvette (24-06-2020) |

Wij zijn ook besmet, met het Dahab-virus. We hebben heel veel mooie plekken op deze aarde mogen zien, maar bijna nergens was het zo relaxt als in Dahab. Veel succes straks om het karretje weer de heuvel op te krijgen; we komen zeker (als het weer kan) helpen duwen!

Reactie door Mark Fransen (24.06.2020) |

Wat een prachtig verhaal! Zeker een hoop parallellen met dat van mijn zusje Annet en haar 'man' Joseph, die ken je vast wel. Wij hebben haar inmiddels een aantal keer bezocht, ook samen met onze moeder, mijn vrouw en onze 2 zoontjes, daar heb ik fantastische herinneringen aan en ik hoop dat heel snel weer te kunnen doen. Wij zijn allemaal gek op Dahab!
Veel sterkte met jullie bedrijf!

Hartelijke groeten, Mark Fransen
Peize, Nederland

Reactie door Ronald en Mieke de Lange (21-06-2021) |

Beste José en Chris
Ondanks alle ellende hopen wij dat het nog goed met jullie gaat en jullie het hoofd nog boven water kunnen houden.
De vooruit zichten worden beter.
Als de hele situatie stabiel of beter wordt of blijft willen wij graag in oktober weer naar ons geliefde Dahab komen
Gr Ronald en Mieke de Lange

Reactie toevoegen

Bereken het volgende: 5 plus 3.